Bana dair...

Kendimi bildim bileli,bulunduğum yerde değil, başka bir yerdeydim ve yaşadığım zamanda değil, başka bi zamandaydım. Bu hep böyle... Sanki hayatım boyu kalabalık bir havaalanında elimde bavulumla oturuyorum.birileri geliyor, birileri gidiyor.Herkes nereye ait olduğunu ,nereye gideceğini biliyor.Hatta saat kaçta gideceğini, onu kimin karşılayacağını... Bense bir türlü nereye gideceğimi, nereye gitmek istediğimi bulamıyorum. Evet elimde bavulumla oturuyorum.Sürekli açılan sonra yeniden toplanan bi bavul.Ama insan yanlızca giysilerini koymuyor onun içine bir yerden ayrılırken...Bütün o zamanın içinde birikmiş o duyguları,hüzünleri,mutlulukları,acıları,yıpranmışlığı,anıları ve her seferinde kendi kendine sorduğu ama cevabını pek bulamadığı bir sürü soruyu da doldurup gidiyor. Kimbilir, belki de gercekten gizemli olan bir şey var, hepimiz için ayrı yazılmış,şifreli bir yazı gibi, ne yaparsak yapalım bizi yine o kurguya çeken,kendi verdiğimiz kararlarla hayatımızı kurduğumuzu sanırken aslında önceden tasarlanmış bir sahnenin oyuncusu yapan... Bizim dilimizde buna "alınyazısı" deniyor. Hayatın bizim için sözümona önceden tasarlanmış kurgusunun "yazı" olarak adlandırılması ne tuhaf ? Sanki bütün bir hayat o, anlatılması imkansız sayısız anla, tümüyle hatırlanması mümkün olmayan karmakarışık raslantılarla, varolan ve olmayan , gördüğümüz yada yanlızca düşündüğümüz , yaşadığımız yada yanlızca hayal ettiğimiz sonsuz görüntüyle bir kağıda geçirilmiş ve sözcüklere dökülmüş gibi... İnsan bir gün evden cıkıyor ve hiçbir zaman önceden kestiremeyeceği maceralara sürükleniyor,Alıştığı , kendisini güvende hissettiği, ağır büyük kapılarını istediği zaman sıkı sıkı kilitlediği , surlarla , gözetleme kuleleriyle çevrili iç ülkesinden çıkıp tanımadığı insanlarla dolu bilinmedik yerlere, ne aradığını bilmeden , biraz korkarak ama aynı zamanda karsı koyamadığı bir merakla belki de asla bulamayacağı bir gizemin peşinden gidiyor. En gülünç olan da, bütün bunları kendisinin kurguladığını sanması :) Ona verilmiş ama belirlenmemiş bir zaman parçasının biderek azaldığını hissediyor ama gercekte anlayamıyor. Aslında bir anda , beklenmedik bir biçimde son bulacağını bilse de bitmeyeceğine inanıyor. Çoğu kez o tükenip giden zamanın değerini hiç bilmeden ve uolda karşılaştığı onca şeyi aslında hissedemeden , onca rastlantının birbiryle olan bağını bike kurmüamadan bir yere varmaya cabalayıp duruyor. Görüntüler hızla geçip gidiyor. Bunca yıldan sonra, bunca yoldan sonra , bütün o kaçışların, uzaklara gidişin, sonsuz arayışın sonunda aslında hep aynı yere döndüm. Oradayken başka yerlerde olmak istedim, gittiğim yerlerdeyse hep orada olduğumu hissettim. Sanki yerçekimi gibi garip, anlatılması zor bir güc beni yeniden oraya çekti hep her seferinden... Çıkıp başka bir yere gitmeye çalıştığım kendi içime... Çocukluğuma... Ve bunca anıdan , bunca görüntüden,geçip giden günlerden,gecelerden,mevsimlerden sonra,onca kitaptan,onca yazıdan,artık bir araya geyirmekte, eskisi gibi kesin cümleler kurmakta zorlandığım onca bilgiden sonra bile birbütün bunların gerçekten de alnıma "yazılmış" olup olmadığını bilemiyorum. Ama öyleyse bile hiç değilse baştan okumamıza izin verilseydi. Olmuyor ki, bellek siliniyor,anılar birbirine karışıyor, yüzler , sesler , ne yaparsanız yapın silikleşiyor, " nasıl olsa yeniden yaşama şansın yok " dermiş gibi aldırışsızca her birini bir yere savurup atıyor. Bütün bu kaçışın, çoğu zaman ne olduğunu bilmediğimiz arayışın,sayısız insan ve görüntünün , gülüşlerin, ağlayışların,yalnızlıkların ve kalabalığın sanki bir belleğin bütün karmaşası silinmiş,berraklaşmış gibi hissederken , bütün bu raslantıların, anladığımızı sandığımız ama çoğu kez hiç anlamadığımız şeylerin ardından geri geldiğimde, her yerde ve burada , gerçekte aradığımız neyse, artık onu bulamayacağımızı biliyorum. Ve tıpkı kitapta yazıldığı gibi , bütün bu dünyanın bir "oyun ve oyalanma " olduğunu da...